Οι επαγγελµατικές τους υποχρεώσεις είναι πολλές. Η καθηµερινή ένταση µεγάλη. Οταν µάλιστα περνούν το κατώφλι του γραφείου είναι αναγκασµένοι να αφήνουν απ’ έξω τα προσωπικά τους προβλήµατα και τις ανησυχίες. Το άγχος χτυπά και τη δική τους πόρτα, παρ’ όλο που αυτοί είναι επιφορτισµένοι µε το να το καταπολεµούν. Το στρες και οι αγχωτικοί ρυθµοί της. καθηµερινότητας δεν κάνουν διακρίσεις και δεν αφήνουν ανεπηρέαστους ούτε τους επαγγελµατίες στον χώρο της ψυχικής υγείας. Ωστόσο, εκείνοι εφαρµόζουν διάφορες τεχνικές µε τις οποίες καταφέρνουν να «νικήσουν» το στρες. Αλλωστε, όπως τονίζουν, δεν θα µπορούσαν να βοηθήσουν τους ασθενείς τους εάν δεν εφάρµοζαν οι ίδιοι πρώτα τις αγχολυτικές µεθόδους που προτείνουν. Ερευνες δείχνουν πως το άγχος σε υπερβολικές δόσεις είναι ηαιτία για µία σειρά από προβλήµατα. Παλαιότερη µελέτη του Πανεπιστηµίου Cornell στη Νέα Υόρκη, έδειξε πως το έντονο άγχος σχετίζεται µε την υψηλή αρτηριακή πίεση. Αλλες έρευνες κάνουν λόγογια εξασθένηση της µνήµης. ∆εν είναιµόνο το άγχος και το στρες, µε τα οποία έρχονται αντιµέτωποι ακόµη και οι επαγγελµατίες στην ψυχική υγεία.
Φοβίες αλλά και δύσκολες στιγµές, όπως η απώλεια ενός αγαπηµένου προσώπου, είναι µέσα σε αυτά που καλούνται να ξεπεράσουν.
Το... αντιστρές φάρµακο για τον ψυχίατρο Αντώνη Παπαδουράκη δεν είναι άλλο από τη συστηµατικήενασχόλησή του µε την τέχνη αλλά και η γυµναστική. Οπωςδηλώνει στα «ΝΕΑ», κάθε ψυχίατρος αναπτύσσει διάφορους τρόπους διάχυσης των συναισθηµάτων του. «Προσωπικά, έχω βοηθηθεί µε τηνέντονη ενασχόλησή µου µε τη λογοτεχνία, τον κινηµατογράφο και το θέατρο.
∆ευτερευόντως, θα έλεγα µε τη ζωγραφική, µέσω επισκέψεων σε εκθέσεις, όπου επεξεργάζοµαι τα συναισθήµατα που µου προκαλούν οι πίνακες. Το πραγµατικό “αγχολυτικό” µου όµως είναι η σωµατική άσκηση. Κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή µου, αφούπραγµατοποιείται σε καθηµερινή βάση, εδώ καιτέσσερα χρόνια. Εκτός από χαλάρωση, µου προκαλεί και ευφορία».
Αλλωστε, όπως εξηγεί, επειδή ο ψυχίατρος στο πλαίσιο τόσο τηςδιάγνωσης όσο και των ψυχοθεραπευτικών του παρεµβάσεων, θέτει τον εαυτό του στη θέσητου ασθενή – προκειµένου να µπορέσει να βιώσει το νόηµα των συναισθηµάτων, των επιθυµιών, των φόβων και των σκέψεών του – είναιπολύ σηµαντικό να αναπτύσσει την ικανότητα «να κλείνει τους διακόπτες», ώστε αυτή ησυναισθηµατική αλληλεπίδραση να µην επηρεάζει την προσωπική του ζωή, αν και πάντοτε αποτελεί µέρος των βιωµάτων του. «Οταν ο ασθενής κλείνει την πόρτα του γραφείου µου, γυρίζω σελίδα», τονίζει ο κ. Παπαδουράκης.
.
