Δύο επιστήμονες του πανεπιστημίου Σάσεξ της Αγγλίας υπολόγισαν ότι η Γη έχει διάρκεια ζωής ίση με 7,59 δισεκατομμύρια χρόνια, εφόσον βέβαια δεν καταστραφεί προηγουμένως από την ανθρώπινη επέμβαση. Με μαθηματικούς υπολογισμούς και προσομοιώσεις, οι Κλάους Σρέντερ του πανεπιστημίου Γκουαναχουάτο του Μεξικό και Ρόμπερτ Σμιθ του πανεπιστημίου Σάσεξ της Αγγλίας υπολόγισαν ότι σε αυτό το χρονικό διάστημα η Γη θα αρχίσει να κινείται σε μια ελλειπτική τροχιά προς τον Ήλιο, με τον οποίο τελικά θα συγκρουστεί.
«Είναι λίγο καταθλιπτικό» ανέφερε ο Σμιθ σε πρόσφατη δήλωση του. Από την άλλη πλευρά όμως, σχολίασε, «είναι ένα κίνητρο για να ξεκινήσουμε να ψάχνουμε τρόπους για να ταξιδέψουμε και να κατοικήσουμε σε άλλους πλανήτες».
Το τέλος της Γης, ακόμη κι αν πρόκειται για κάτι που θα συμβεί στο τόσο μακρινό μέλλον της, έχει κινήσει το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων. Ο λόγος, σύμφωνα με τον Ρομπέρτο Σιλβιότι του αστεροσκοπείου της Νάπολι στην Ιταλία είναι «επειδή έχουμε καλύτερη γνώση του ηλιακού μας συστήματος, γεγονός που μας επιτρέπει να κάνουμε πιο έγκυρες προβλέψεις σε σχέση με άλλους πλανήτες στο γαλαξία».
Το βασικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η Γη είναι το σταδιακά αυξανόμενο μέγεθος και φωτεινότητα του Ήλιου. Στα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής του, έχει υπολογιστεί ότι είναι ήδη 40% πιο φωτεινός. Σε κάποια στιγμή μάλιστα, εξαιτίας αυτού, η διατήρηση ζωής στη Γη θα είναι αδύνατη.
Περίπου σε ένα δισεκατομμύριο χρόνια από σήμερα, ο Ήλιος θα είναι 10% πιο φωτεινός. Ως εκ τούτου, οι ωκεανοί σταδιακά θα εξατμιστούν, ενώ σε 5,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ο Ήλιος δεν θα έχει πλέον άλλα αποθέματα υδρογόνου στον πυρήνα του, οπότε και θα αναγκαστεί να καταναλώσει το υδρογόνο από τα υπόλοιπα στρώματα του. Ο πυρήνας του θα συσταλεί ενώ τα εξωτερικά στρώματα θα διασταλούν καθώς ο ήλιος θα μετατραπεί σε ένα κόκκινο γίγαντα.
Η θερμότητα του ήλιου σε αυτή τη φάση θα αλλάξει το ηλιακό σύστημα, με την Αφροδίτη και τον Ερμή να καταστρέφονται, ενώ οι τροχιές των υπόλοιπων πλανητών θα απομακρυνθούν με τη Γη να φτάνει στην τροχιά του πλανήτη Άρη. Το κατά πόσο τελικά η Γη καταφέρνει να ξεφύγει από την βαρυτική έλξη του ήλιου ή όχι έχει αποτελέσει θέμα πολλών μελετών, με τους Σμιθ και Σρέντερ να μη δίνουν καμία πιθανότητα διαφυγής στον πλανήτη μας με βάση τους υπολογισμούς τους.
Μετά από μία περίοδο συστολών και διαστολών, ο ήλιος καταλήγει ένας «άσπρος νάνος», που είναι το επόμενο στάδιο ζωής κάθε άστρου που πλησιάζει το τέλος της ζωής του.
Λίγες οι εναλλακτικές
Αναζητώντας λύσεις για να αποφευχθεί το τραγικό αυτό τέλος, ο Σμιθ συνέταξε την έκθεση ενός μεγάλης κλίμακας προγράμματος με αβέβαιη ωστόσο επιτυχία. Το σκεπτικό του Σμιθ στηρίζεται στις αρχές μηχανικής που εφαρμόζονται στις περιπτώσεις των μη επανδρωμένων οχημάτων που ταξιδεύουν στο διάστημα και που εκμεταλλεύονται τις βαρυτικές δυνάμεις άλλων πλανητών για να αλλάξουν την πορεία τους και να αναπτύξουν ταχύτητα.
Με παρόμοιο τρόπο, η Γη θα εκμεταλλευόταν το πέρασμα κάποιου κομήτη ή αστεροειδή για να κινηθεί μακρύτερα από τον Ήλιο. Το σενάριο αυτό αρχικά αναφέρθηκε στο 2001 σε επιστημονική εργασία τριών καθηγητών αστροφυσικής από τα πανεπιστήμια της Καλιφόρνια και του Μίσιγκαν.
Ωστόσο, ακόμη και αν ένα τέτοιο σενάριο μπορούσε να υλοποιηθεί στην πραγματικότητα, στην ουσία θα καθυστερούσαν το τέλος του πλανήτη για μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, αφού χωρίς τον Ήλιο ο πλανήτης μας θα έμενε παγωμένος χωρίς ίχνος ζωής.
